Η Γαλάτεια Γιώτη, απόφοιτος της Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας στο Liverpool John Moores University και Εφαρμοσμένης Αθλητικής Ψυχολογίας και Ψυχολογίας της Άσκησης στο University of Wales, Bangor, καθώς και μέλος της British Psychological Society και της British Association for Sport & Exercise Sciences,

σχολιάζει στο acadimies.gr αναφορικά με τις ευκαιρίες και τα ταλέντα που χάνονται:

Με αφορμή το άρθρο «Aν δεν έχεις τίποτα, αγάπα τον εαυτό σου», ήθελα να σχολιάσω ορισμένες σημαντικές παραμέτρους, επειδή κυρίως έχω ασχοληθεί με το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο. Στα λόγια του πατερά που απελπισμένα αναζητά ομάδα για τον γιο του, μπορεί κάποιος να απαντήσει με δυο τρόπους. Είτε με τον αισιόδοξο τρόπο που έκανε και η υπογράφουσα του άρθρου, είτε να τον παροτρύνει να αναλογιστεί ρεαλιστικά την κατάσταση του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, θεωρώντας πως δεν υπάρχουν ευκαιρίες και πως χάνονται ταλέντα.

Αυτό είναι σίγουρο, υπάρχει μεγάλη διαρροή, από τη στιγμή που οι ακαδημίες των μεγάλων συλλόγων δεν λειτουργούν σωστά, και οι υπόλοιπες grassroots, δεν είναι ο ρόλος τους να βγάζουν μεγάλους παίκτες.
Επομένως, το να αναδειχτεί ένας μεγάλος παίκτης στην Ελλάδα, είναι ακόμα θέμα τύχης και όχι οργανωμένης δουλειάς.

Αυτό είναι μια αλήθεια. Όμως, δεν είναι η μόνη αλήθεια.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά, και εκεί θα ήμουν λίγο επικριτική στην στάση του πατερά. Επειδή υπάρχουν πολλοί ανάλογα σκεπτόμενοι γονείς, που ανησυχούν και πασχίζουν για τα παιδιά τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι είναι αυτό που στο τέλος κάνουν λάθος.

Το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία είναι θέμα παιδείας, και αυτό το ξεχνούν, στους περισσότερους συλλόγους. Είναι αδιανόητο πλέον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο να έχεις παίκτες που έχουν πάρει απόσταση από το σχολειό και την εκπαίδευση. Επίσης είναι αδιανόητο να θες να φτιάξεις παίκτες χωρίς τις απαραίτητες ψυχικές και πνευματικές βάσεις πάνω στις οποίες θα κτίσεις μετά την ποδοσφαιρική προσωπικότητα του παίκτη. Επομένως, για μένα, αυτό το παιδί είναι ήδη «χαμένο», εφόσον στη ζωή του δεν είχε πάντα την εναλλακτική, σε περίπτωση που το ποδόσφαιρο δεν του έδινε την ευκαιρία.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, δεν είναι επάγγελμα. Όταν το αντιμετωπίζεις έτσι, τότε χάνεις τον προσανατολισμό. Δεν επικεντρώνεσαι στο να δουλέψεις όλους εκείνους τους άλλους παράγοντες που θα σε κάνουν καλό ποδοσφαιριστή. Και εννοώ τη γνώση, τον χαρακτήρα, την κοινωνικότητα, τις σχέσεις, την αυτοπεποίθηση, την αυτοκριτική και την αυτογνωσία, πράγματα που πρώτα τα φτιάχνεις έξω από το γήπεδο και μετά τα κουβαλάς μέσα σε αυτό.

 

Λοιπόν, οι γονείς, άθελα τους βεβαία, δεν ξέρουν ποιος είναι ο ρόλος τους σε όλη αυτή τη διαδικασία, αν και η συνεισφορά τους στο μεγάλωμα ενός νέου ποδοσφαιριστή είναι πολύ σημαντική.

Στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου το τρίπτυχο παιδί-γονιός-προπονητής είναι αυτό που υφίσταται, με όλους να έχουν εξίσου σημαντικούς ρόλους. Παράλληλα είναι ο δάσκαλος, ο συμμαθητής, ο φίλος, η οικογένεια. Όλοι αυτοί φτιάχνουν τον άνθρωπο κι έπειτα τον ποδοσφαιριστή.

Έχουν χαθεί ταλέντα απίστευτα, επειδή δεν είχαν αυτά τα στοιχειά μέσα τους. Δεν φταίει λοιπόν μονό το σύστημα του ποδόσφαιρου. Ο κάλος ποδοσφαιριστής πάντα ξεχωρίζει. Ο κάλος ποδοσφαιριστής με τον ιδανικό χαρακτήρα πάντα πηγαίνει ψηλά.

Η προσωπικότητα είναι εκείνη που σε βάζει κάθε μέρα στο γήπεδο, να δουλεύεις σε υψηλό ποιοτικό επίπεδο, να σκέφτεσαι σωστά, να μαθαίνεις, να σηκώνεσαι μετά από τις ήττες, να δέχεσαι τα λάθη σου. Κι ακόμα να αναπτύσσεις ικανότητες όπως αυτή της διαπραγμάτευσης, των δημοσίων σχέσεων και της επικοινωνίας, που είναι τόσο σημαντικά στην καριέρα ενός επιδόξου ποδοσφαιριστή από νωρίς πλέον, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα.

Γι' αυτο λοιπόν, αυτό τον πατερά θα τον ρωτούσα «Τι κάνατε εσείς για τη δημιουργία αυτού του ποδοσφαιριστή;»

Στόχος των επιστημόνων στο ποδόσφαιρο, εκτός όλων των αυτονόητων γύρω από την πρόοδο και την ανάπτυξη του αθλήματος, είναι η εκπαίδευση των γονιών στην διαπαιδαγώγηση των νεαρών αθλητών που μεγαλώνουν έχοντας αξιώσεις, γιατί είναι βαθιά πληγή.

Και ίσως κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να το βλέπουμε ερευνητικά. Άλλωστε και η Αγγλική Ομοσπονδία έχει κάνει μια αντίστοιχη καμπάνια. Επομένως το πρόβλημα δεν αφόρα στην Ελλάδα μόνο. Απλά από χώρα σε χώρα διαφέρουν οι κοινωνικοί παράγοντες.

Πιστεύω πως πρέπει να ακούγεται η πραγματικότητα ως έχει και να γνωρίζουν όλοι όσοι μετέχουν σε αυτό, πόσο δύσκολο και πολύπλοκο είναι να φτιαχτεί ένας επαγγελματίας παίκτης.

Σύμφωνα με την εμπειρία που αποκόμισα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αντιλαμβάνομαι πως τα ίδια προβλήματα υπάρχουν και έξω με τη διαφορά πως εκεί το σχολειό δεν είναι μια δευτερεύουσα υποχρέωση…

Γαλάτεια Γιώτη